Kardeş kıskançlığı, yaşı ne olursa olsun kardeşi olan her çocuğun yaşadığı bir duygudur. Ancak bunu ifade etme biçimi çocuktan çocuğa farklılık gösterebilir. Bazen kardeşini hiç kıskanmadığı düşünülen, kardeşine düşkün, ilgili ve sıcak görünen bir çocuk bile şiddetli bir şekilde kardeşini kıskanıyor olabilir. İfade edilmeyen kardeş kıskançlığının içe atılmış olduğu düşünülür. Bu da daha sonra daha uygun olmayan bir şekilde ifade edileceği anlamına gelir. Kıskançlığın anne sevgisiyle ve anneyi paylaşma zorluğuyla ilgili olduğu unutulmamalıdır.
Anneyi paylaşmak hiçbir çocuk için kolay kabullenilir bir şey değildir. Kardeşin geleceği haberinden itibaren çocuklar sık sık annelerinin sevgilerini sınamaya başlarlar. Bu süreçte bazen annenin koşulsuz sevgisinden emin olabilmek için her zamankinden daha hırçın, daha uyumsuz, daha talepkar davranabilir. Hatta genellikle daha küçük bir çocukmuş gibi davranmaya başlar. Sıklıkla bebeklik davranışlarına dönüş görülür (parmak emme, alt ıslatma vb.)
Anne babaların odaklandığı konu genellikle büyük çocuğun kardeşi sevmesidir. Oysa başlangıçtaki duygusu kıskançlık, kızgınlık, üzüntü ve annenin kaybıyla ilgili olarak yastır. Bu nedenle öncelikle bu duygularını ifade etmesine olanak vermek, bu duyguların doğal ve kabul edilebilir olduğunu vurgulamak önemlidir. Olumsuz duygularının anlayışla karşılandığını gören çocuk rahatlar. Kuşkularından kurtulma imkanı bulur. Ama bu tutum bile kıskançlık duygusunu tamamen ortadan kaldırmayacaktır. Bu duygu belki de bir ömür boyu devam edecek ve çeşitli şekillerde ortaya çıkacaktır. Burada önemli olan kıskançlığın yatıştırılmasıdır.
Annenin sakin, sevecen tutumu, çocuğa düzenli vakit ayırması, kendi duygularını açık biçimde ifade etmesi çocuğun duygularını kabul etmesi sayesinde bu duygusu çok hafifleyecek ve bu durum örseleyici olmaktan çıkacaktır. Ancak anne-babanın yanlış tutumu çocuğun olumsuz duygularının çok şiddetlenmesine ve uzun zamana yayılacak başka problemlerin yaşanmasına neden olabilir.
0 yorum: